marianne-in-de-usa.reismee.nl

Brooklyn

Vandaag over de Brooklyn bridge gewandeld. Hij verbindt Manhattan met Brooklyn. Dit is de bekendste samen met de Manhattan bridge.

De Brooklyn bridge was klaar in 1883. Het was de langste hangbrug ter wereld. Hij is 1850 meter lang. De architecten waren Johan en Washington Roebling ( een Duitse vader en zoon) Het was in die tijd een ongekend staaltje architectuur. Hij bestaat uit 6 rijbanen en hoog daarboven fiets- en wandelpaden. Gisteren ben ik er een paar keer onder door gevaren en vandaag dus eroverheen. Je kunt je niet voorstellen hoe druk het daar is. Al dat geraas van die auto’s, ook die van de Manhattan brug, want die ligt er vlak naast. Het geraas van de metro’s, het gierende geluid van de politie- en ziekenauto’s en dan nog eindeloos veel wegen beneden die boven en onder elkaar door gevlochten lijken, ook allemaal bomvol met auto’s! Je kunt elkaar nauwelijks verstaan. Maar het is een weergaloos gezicht als je in het midden staat. Die schitterende haven met al zijn inhammen en al die wolkenkrabbers! Het is bijnaapocalyptisch!

De arme Johan heeft de brug nooit af gezien. Tijdens een inspectie raakte zijn been bekneld en aan de gevolgen daarvan is hij overleden. Zijn zoon nam toen het werk over. Maar ook met hem liep het niet goed af: hij kreeg de caissonziekte, omdat hij onder water moest werken aan de pylons. 27 werkers zijn gestorven aan die ziekte of aan een val. Washington is niet gestorven, maar hij was zo erg gewond, dat hij zijn werk niet meer kon doen. Emily Warren, zijn vrouw, heeft toen de leiding overgenomen, maar dat mocht alleen gebeuren onder de naam van haar man. Het was ondenkbaar dat een vrouw de leiding had over zo’n gigantisch project. Daardoor is Emily in de vergetelheid geraakt!

Toen de brug af was durfde niemand er overheen. Het was zo’n gigantisch gevaarte dat men bang was dat het zou instorten bij betreden. De burgemeester verzon een list: er was toevallig een heel groot circus in de stad. Hij trommelde alle olifanten op en samen met de olifanten liep hij over de brug! Hij hield het!!!!!

Bijna aan het einde van de brug, aan de Brooklyn kant is een trap naar beneden, die leidt naar Dumbo (Down Under the Manhattan Overpath) een enige buurt met allemaal oude pakhuizen, die nu dienst doen als galerietjes, winkeltjes en heel veel leuke eettentjes. Ik vond het een fantastische ervaring!

Tja en dan zit mijn reis er bijna op! Morgenavond om 22.00 uur vlieg ik terug naar Nederland. Ik heb dus nog bijna de hele dag om nog iets te bezoeken. Ik wil nog naar het Meatpacking district en de Highline, maar ik moet eerst even afwachten in welke staat ik mezelf morgenochtend terug vind. Ik heb sowieso geen tijd om er nog over te schrijven.

Dus ik neem afscheid van jullie. Ik hoop dat ik jullie weer een beetje heb kunnen laten meegenieten van deze prachtige reis! Ik wil ook iedereen bedanken, die een of meerdere reacties hebben geplaatst. Ik vond het enig om ze te lezen.

Heel graag tot ziens bij de volgende reis!

Macy’s en een betoverende boottocht

Holy Moses, wat had ik een spierpijn vanochtend!! Van die paar k....treetjes in het vrijheidsbeeld!!!!! Ik had een beetje uitgeslapen en strompelde rond 11.00 uur de subway in. Elk nadeel hep zu voordeel, want ik kreeg meteen een zitplaats aangeboden!!! Ik heb al verteld dat de subway hier heel oud is. De stoeltjes zijn dan ook uit het tijdperk dat het woord obesitas nog niet bestond. Als je nu wilt gaan zitten heb je kans dat je tussen de vetkwabben van de medereizigers terecht komt. (Getver wat een vieze zin!!!!) Vergeleken met het westen en het zuiden van de VS vind ik het hier nogal meevallen. Wat niet meevalt is de kou in de subway. De airco staat heel koud afgesteld. Buiten is het een graad of 28, dus je krijgt elke keer een klap als je naar binnen of naar buiten gaat. Ik heb standaard mijn geliefde wollen sjaal bij me. Die heb ik in 1999 in Kathmandu gekocht en die gaat altijd mee op reis. Hij dient als laken, deken, kussen, handdoek, tas en ook gewoon als sjaal. Werkelijk overal waar je komt staat dag en nacht de airco aan. Als je toch nagaat hoeveel energie dat kost. In alle huizen, kantoren, winkels, bussen, metro’s en niet te vergeten alle hotels is airco aanwezig! En die hebben dan ook nog op elke verdieping 1 of 2 enorme machines staan, die ijsblokjes maken.

Ik ging eerst naar Herald Square naar het warenhuis Macy’s, het grootste ter wereld. Totale oppervlakte 230.000m2, waarvan 116.000m2 winkeloppervlak. Er zijn 8 verdiepingen en nog een kelder. Het staat er vanaf 1901. Hoewel ik helemaal niet van winkelen houd, wilde ik het toch graag zien. Ik ben er dus een beetje doorheen geslenterd, kon ik meteen mijn spierpijn een beetje wegwerken. Nou ja, denk maar aan een soort Bijenkorf, maar dan 6x zo groot. Prachtige dingen allemaal en vooral veel, heel veel.

Waar je hier goed op moet letten is dat alle prijzen zonder tax staan aangegeven. Dus elke keer als je bij de kassa komt, moet je even slikken van de uiteindelijke prijs. Ik weet het wel, maar elke keer vergat ik het. Ook in restaurants is dat zo. Op de rekening staat dan wel de tax vermeld, maar dan komt er ook nog de fooi bij. Je wordt geacht tussen de 10 en 20% fooi te geven. Nou dat hakt er ook steeds in. Wat dat betreft is het goed dat de vakantie bijna voorbij is, want het is hier zoooooo duur!!!

En dan eet ik niet eens in “normale” restaurants, maar meestal in foodcourts. Vanavond heb ik Koreaans gegeten. Daar was een enorm buffet en dat kostte $4,95 per 250 gram. Je schept op je bord wat je wilt eten, groente, bami, rijst, vlees en of vis en bij de kassa wordt het gewogen en dat betaal je dan. Met een flesje water erbij was ik $10 kwijt. Dat is hier dan redelijk goedkoop. Overal op straat staan “foodcars”, die verkopen ook allerlei koude en warme dingen. Maar ook daar kost een beker citroenlimonade $8!

Wat ik ook niet had verwacht is dat meer dan 60% van de New Yorkers thuis geen Engels spreken. Als je in de subway zit of je loopt op straat, dan ben je als blanke echt in de minderheid. In dat Koreaanse restaurant waar ik net heb gegeten was ik de enige blanke. En ook waar ik hier verblijf ben ik als blanke een uitzondering. Ik vind dat wel grappig om mee te maken.

Nou ja ik was dus in Macy’s. Ik heb een paar souveniertjes gekocht en een heel leuke handtas van Kipling. Ik heb meteen mijn spullen er naartoe verhuisd en de oude in de afvalbak gedaan.

Vanavond heb ik een fantastische boottocht gemaakt door de haven van New York. Die is enorm uitgestrekt. De vaart begon om 18.30 uur. Toen was het nog licht en langzamerhand werd het schemerig en toen we om 21.00 uur weer terug waren was het donker. Oh wat was het sprookjesachtig mooi. Er was de hele dag een strak blauwe lucht, dus de zonsondergang was schitterend. De lucht verkleurde van zachtrose naar koraalrood. Zooooooo mooi. En toen zag je de duizenden lichtjes van de wolkenkrabbers en de bruggen. Echt fantastisch! Het Vrijheidsbeeld was ook zo prachtig in het licht van de ondergaande zon. Op de foto komt het niet zo goed uit, helaas.

En nu weer naar mijn mandje!


Vrijheidsbeeld, Ellis eiland en the Phantom

Wat een fantastische dag was het vandaag! (Alweer 1!)

Vandaag stond als eerste het Vrijheidsbeeld op het programma. Ik had ooit gelezen dat je ook in de kroon kon komen en tja dan moet dat bij mij ook gebeuren! Een paar maanden geleden had ik al geprobeerd om een ticket voor de kroon te boeken. Er mag maar een beperkt aantal mensen per dag naar de kroon toe. Wat ik ook probeerde, het lukte me niet om die ticket te bemachtigen. Ik heb het toen aan het reisbureau gevraagd, maar die kregen het ook niet voor elkaar. Ik heb toen naar het kantoor in New York gebeld en uitgelegd dat ik via de website niet kon boeken. Ik kreeg een schatje aan de lijn en met een beetje geslijm (oud vrouwtje, laatste kans van mijn leven, dat soort werk!) en hij zorgde ervoor dat ik de ticket binnen 5 minuten in mijn mailbox had. Hij was wel heel bezorgd, gezien mijn leeftijd, of ik die trappen naar de kroon wel aan kon! Of ik niet kortademig was, of last had van mijn hart. Het waren 350 treden! Toen ik zei dat ik in februari een trap in Sri Lanka had beklommen van 2200! treden, was hij meteen stil. Op mijn ticket stond dat ik om 13.00 uur naar boven mocht.

Ik was om 09.15 uur vanaf mijn airbnb vertrokken. Ik was bijna een uur onderweg met de metro. Ik moest van het noorden van Manhattan helemaal naar het uiterst zuidelijke puntje. De metro’s hier zijn heel oud. Vaak zijn er geen roltrappen bij de in-en uitgangen. De stations worden niet omgeroepen dus je moet goed opletten.

Om bij het Vrijheidsbeeld te komen moet je met een ferry. De vaart duurt ongeveer 15 minuten, maar oh wat stonden er een mensen bij die boot. Echt honderden. Eerst moet je door de security net als op het vliegveld. Dat duurt ook heel lang. Dan wachten op een boot. Ze komen wel heel frequent en er kunnen heel veel mensen op, maar iedereen wil natuurlijk op het bovendek, omdat je daar zo’n mooi uitzicht hebt op het beeld en de skyline van Manhattan. Op Libertyeiland aangekomen moet je bij het beeld weer door de security. Ik denk dat ze na 9/11 extra waakzaam zijn. Wat een talen hoor je op die boot! Echt de hele wereld komt daar.

Het Vrijheidsbeeld is ontworpen door de fransman Bartholdy. Het was een gift van het Franse volk aan het Amerikaanse volk t.g.v. de 100 jarige onafhankelijkheid van de V.S. Het was eigenlijk bedoeld als grote vuurtoren bij het Suezkanaal, maar Egypte had er geen geld voor. Het staat symbool voor de vrijheid en geldt bovendien als een teken van verwelkoming. Het staat er ook zo prachtig in de haven van New York. Het is 46 meter hoog. Het staat op een sokkel. In totaal is het 93 meter hoog. Op de plaquette in haar linkerhand staat “JULY 1V MDCCLXXV1, de datum 4 juli 1776. De datum van de onafhankelijkheid.

Het beeld is gemaakt naar een ander beeld wat in de Jardin du Luxembourg in Parijs staat. De moeder van Bartholdi heeft er model voor gestaan.

De grote variant is voorzien van een enorme staalconstructie ontworpen door Gustave Eiffel(ja, die van de Eiffeltoren) Maar nu moeten jullie niet denken dat dat beeld in zijn geheel naar de VS is verscheept........ het bestond uit 350 stukken verdeeld over 214!!!!! Leuk kadootje dus! De Amerikanen hebben de kratten een paar jaar laten staan, omdat ze er geen geld voor over hadden om het inelkaar te zetten. Ze moesten ook zelf die sokkel nog ontwerpen en metselen. Uiteindelijk is het later in 4 maanden in elkaar gezet. De buitenkant bestaat uit dunne koperen platen, die in houten mallen waren geperst om de goede vorm te krijgen. In het begin zag het beeld er heel anders uit dan nu. Het was echt koperkleurig. Maar ja, dat koper gaat oxyderen en na dertig jaar was het helemaal groen tot op de dag van vandaag.

De kroon bestaat uit zeven punten, symbool voor de continenten en de zeeën. En daar klom ik dus vanmiddag naartoe! Er was een heel smalle wenteltrap omhoog en een andere om weer naar beneden te gaan. Als je last hebt van obesitas kom je gegarandeerd vast te zitten. Het was fascinerend om die enorme stalen constructie van binnen te zien! Je zag duidelijk waar het gezicht was en de enorme neus. Ik begreep toen ik er was waarom er maar zo weinig mensen per dag omhoog kunnen gaan, het is enorm krap. Je kunt elkaar niet passeren. Dus als iemand wat langzamer klimt moet je gewoon wachten. Ik had verwacht dat je die hele kroon door kon lopen, maar dat was niet zo. Alleen het gedeelte boven de ogen was toegankelijk. Vandaar had je een prachtig uitzicht over de haven. Na een fotootje weer naar beneden. Ik vond het een belevenis om dit te hebben gedaan. Voortaan zal ik nooit meer hetzelfde naar het Vrijheidsbeeld kijken.

Daarna weer eindeloos wachten (in de hitte) om op de boot te stappen naar Ellis eiland. Het was ongeveer 10 minuten varen. Hier zijn 12.000000 immigranten eind 19e eeuw begin 20ste aangekomen. Het is genoemd naar Samuel Ellis, de eigenaar. Meteen nadat de mensen op Ellis eiland waren aangekomen moesten ze een medische keuring ondergaan. Het eerste was de 6 seconden check. Getrainde artsen moesten in 6 seconden kunnen zien of de mensen afwijkende uiterlijke kenmerken hadden. Er was bijvoorbeeld een oogziekte, die blindheid tot gevolg kon hebben. De artsen stonden boven aan de trap zodat ze ook meteen konden zien of mensen hartafwijkingen hadden of kortademig waren. Als ze iets verdachts zagen werd er met krijt een letter van de kwaal op de jas geschreven voor nader onderzoek. Met een soort haaknaald duwden ze het ooglid naar beneden om goed te kunnen kijken. Omdat de artsen uniformen aan hadden waren veel mensen en ook vooral kinderen doodsbang, omdat ze nou juist gevlucht waren voor mannen in uniformen. Er hebben zich drama’s afgespeeld als er bijvoorbeeld een uitgemergelde Ierse familie gekeurd moest worden en oma werd bijvoorbeeld afgekeurd en moest helemaal alleen terug naar Ierland. Wat doe ja dan als familie? Een duivels dilemma. Dan waren er ook nog de psychische problemen en de criminelen. Die moesten dan vragen beantwoorden, maar het was daar natuurlijk een babylonische spraakverwarring. Ze hadden wel tolken, maar veel mensen spraken dialect en het was er een enorme herrie, dus de mensen waren ook bang dat ze de vragen niet goed konden verstaan en dan verkeerde antwoorden zouden geven. Al die zalen waar zich dat allemaal heeft afgespeeld zijn nog helemaal in tact. Overal hangen foto’s, er zijn originele geluidsfragmenten, heel veel spullen. Echt zeer emotioneel om te bekijken. Ik heb er nooit zo bij stil gestaan hoe dat toen allemaal is gegaan. Iedereen werd bij binnenkomst geregistreerd. Omdat er natuurlijk veel exotische namen bij waren hebben de ambtenaren er af en toe een potje van gemaakt en namen helemaal verkeerd opgeschreven, maar op dat moment hadden de mensen soms een compleet andere namen. Er was ontzettend veel personeel nodig om alles in goede banen te leiden. De mensen moesten ook eten, de zieken moesten verzorgd worden en noem maar op. Ik vond het een fascinerend bezoek!

Daarna weer eindeloos in de rij voor de boot terug naar Manhattan. Voor mijn gevoel heb ik de hele dag alleen maar gewacht! Helemaal niet waar natuurlijk! Tja en toen had ik ‘s avonds nog een musical geboekt op Broadway. Die begon om 20.00 uur in het Majestic Theater aan de 44nd street. Het was The Phantom of the opera. Ik ben niet zo van de musicals, maar ja als je in New York bent hoort dat er toch wel bij vond ik. Het was niet de moeite om weer helemaal naar mijn airbnb terug te gaan, dus toen moest ik weer wachten. Eerst in een park, toen op Timessquare, want de batterij van mijn telefoon was leeg en daar was een klok! Wat een gekkenhuis was het daar. Zo enorm druk. Dat geraas van dat verkeer, al die honderden mensen, al die enorme flikkerende reclames. Ik werd er gestoord van, maar ja die klok he, ik mocht niet te laat komen. Om 19.00 uur naar het theater gegaan. Stond daar ook weer een rij van hier tot Tokio. Nou ja, ik had mijn ticket uitgeprint bij me, dus ik verbeeldde me dat ik zo door kon lopen! Nou no way! Al die mensen hadden ook al een kaartje, maar het bleek dat de deuren nog niet open waren!!! Waarom iedereen dan al zo vroeg voor de deur stond is me een raadsel.

Het is voor Broadway het grootste theater met 1680 stoelen. Toch heel knus, een beetje oubollig zeg maar. En dat was de voorstelling ook. Net als bij opera vind ik de muziek vaak prachtig, maar die verhalen!!!!!!! Echt vreselijk! Ook aan dit verhaal kon ik geen touw vastknopen. De solisten zongen prachtig, het orkest was subliem en dan heb je die special effects, die nergens op slaan bijv. een enorme kandelaar, die ineens boven je hoofd door de zaal zweeft of een enorme olifant op wieltjes, die ineens het toneel wordt opgeduwd. Nouja, niet aan mij besteed. Ik had wel een prachtige plaats, maar ik vond het het vele geld niet waard $180 :-(

Ik was om 00.30 weer in de 159th street. Toen nog even heerlijke soep gegeten bij een Dominicaans tentje. Nu nog even het verslag naar jullie geschreven en dan mijn supersonisch bed in. Morgen weer een dag met nieuwe belevenissen. Er staat op het programma: naar Mecy, het grootste warenhuis van New York en ‘s avonds een boottocht door de haven met alle lichtjes aan.


Harlem

Vanmiddag ben ik aangekomen bij mijn airbnb adres. Het ligt in de wijk “Washington heights” in het noorden van Manhattan. Ik ging met het openbaar vervoer. Omdat er in het weekend werkzaamheden aan de metro zijn, moest ik een beetje improviseren om er te komen. Maar na veel vragen is het gelukt. Er is hier een totaal andere sfeer dan in het midden van Manhattan, waar ik eerst was. Dit deel wordt vooral bewoond door mensen uit de Dominicaanse republiek en Puerto Rico. Alles staat in het Spaans aangegeven en je hoort ook praktisch alleen maar Spaans praten. Ontzettend veel heel kleine winkeltjes zijn er en het is hier ongeveer 4x zo goedkoop als in Downtown Manhattan. Dat geldt ook voor de huizenprijzen. Het appartement van James heeft 2 jaar geleden 1 miljoen !!!!!! Dollar gekost. Downtown zou dat zo’n 4 miljoen zijn. Ook de prijzen van de huren zijn hier exorbitant hoog. Vandaar dat veel mensen verhuizen naar wat noordelijkere plekken.


James, de eigenaar van de airbnb, woont in een prachtig appartement op Broadway. Toen ik boekte dacht ik: “Oh leuk Broadway vlak bij alle theaters!” Nou dat is niet het geval. Broadway blijkt een kilometers lange straat te zijn. Ik moest 14 haltes met de metro vanaf Grand Central Station.

Toen ik bij het appartement aankwam rook ik op de gang al de zeep waarmee James het appartement had schoongemaakt. Hij was net klaar toen ik aankwam. Het was werkelijk brandschoon.

Hij is gay en hij dacht dat ik dat ook was, omdat ik om mijn koffer een band heb met de kleuren vande regenboog. Wist ik veel dat die kleuren ook voor gay waren.

James was heel verdrietig, want zijn relatie was net uit. Hij is 50 en zijn partner Tyler 27. Die had hem vorige week verlaten en hij was er kapot van. Hij begon vreselijk te huilen. Ik heb maar een glaasje water voor hem gepakt en hem moederlijk op de rug geklopt. Hij vond me “a sweet lady” :-)

Ik heb een prachtige slaapkamer, een enorme keuken met alles erop en eraan, een heel mooie badkamer en nog een grote zitkamer. Echt supermooi en van alle gemakken voorzien! De metro stopt voor de deur.

Vanavond had ik een superleuke avond: ik had een jazztour in Harlem geboekt. Die begon om 18.00 uur. Ik moest naar 124 street. Op nummer 145 moest ik aanbellen. Het was een prachtige straat met van die brownstone huizen met een trap ervoor, die je veel in films ziet. Binnen werd ik welkom geheten door Cheryl. Wat een enig huis was dat. Ook binnen die bruine stenen. Zo sfeervol en aan de achterkant een enorme tuin. Dat verwacht je helemaal niet.

Ik bleek de enige gast te zijn! Hoe is het mogelijk he dat ze het toch door heeft laten gaan. Cheryl heeft me fantastische plekken in Harlem laten zien. Ze woont er al haar hele leven en ze is nog steeds verzot op die wijk. We gingen bij 3 jazzclubs naar binnen. Het ziet er niet uit! Allemaal oude meuk, maar wat een sfeer! De musici speelden de sterren van de hemel. Cheryl kende werkelijk iedereen. Vooral de laatste club was fantastisch! Er speelde een hammondorgelorganist, een drummer en een saxofonist/fluitist. Ze waren alle drie fantastisch, maar wat zo leuk was: de hele avond kwamen er andere musici binnen, die ook mee gingen spelen en zingen. Harstikke leuk.

Er liep ook een man rond in een soort pyjama met een hoed op. Hij ruimde steeds de tafeltjes af, als er mensen weggingen, maar op een gegeven moment kroop hij achter het drumstel en speelde de sterren van de hemel. Ze noemden hem Sam the man. Hij kreeg een ovationeel applaus. Na zijn optreden begon hij aan een kippenpoot te kluiven en daarna ging hij weer tafeltjes afruimen. We zijn tot 23.30 uur gebleven, werkelijk tot de laatste noot had geklonken. Wat een enige avond!!!




Van Washington via Philadelphia naar New York

Met een bijna gehalveerd groepje vertrokken we vanochtend naar het begin van onze reis New York.

Voordat we daar aankwamen hebben we eerst nog een bezoek gebracht aan de stad Philadelphia in de staat Pennsylvania. Het was ongeveer 3 uur rijden. Als er geen verkeer zou zijn zou het allemaal veel vlotter gaan, maar het is overal ontzettend druk, ondanks de 6 baans wegen. In Philadelphia wonen ook al weer 12 miljoen mensen met de buitenwijken meegerekend. De staat is genoemd naar William Penn. Zijn vader had de staat cadeau gekregen van de Engelse koning Karel II. Die had veel schulden uitstaan bij Pa Penn. En zoonlief erfde dus die staat. Penn werd hierdoor de grootste privé-grondbezitter ter wereld op dat moment. 120.000 km2. De stad ligt aan de rivier de Delawere. Dat is ook een kleine Amerikaanse staat, waar we doorheen zijn gereden. William stichtte de stad in 1681. Het is werkelijk een prachtige stad et veel groen en parken. Ook weer van die sfeervolle steenrode bakstenen huizen. De stad heeft een grote rol gespeeld in de vroege geschiedenis van de VS. Hier werd de onafhankelijkheidsverklaring getekend en was van 1790 tot 1800 hoofdstad van de VS. De hal waar de verklaring is ondertekend is een prachtig gerestaureerd gebouw. Ook vind je hier de Liberty bell. Een koperen klok, die werd geluid om de bevolking bijelkaar te roepen voor belangrijke mededelingen. In de loop der jaren is er een grote barst in ontstaan en nu is het alleen nog een museumstuk. Philadelphia is een koppeling van twee Griekse woorden, die broer en vriend betekenen. De bijnaam van de stad is city of brotherly love of Philly.

Ze zijn hier helemaal sportgek. Er zijn enorme stadions voor american football en baseball. Heel lang wonnen de teams alle wedstrijden. Toen kwam er een dip. Wiliam Penn had namelijk bepaald dat een toren met zijn beeld erop het hoogste gebouw van de stad moest blijven. Maar ja, sommigen hadden daar lak aan en bouwden toch veel hoger. Vanaf die tijd, verloren ze alle wedstrijden. Ze hebben toen maar besloten om op het hoogste gebouw een beeld van Penn te zetten. Het is zo klein, dat je het met het blote oog nauwelijks kunt zien, maar vanaf die tijd werd weer gewonnen!!!

We stopten ook bij een kunstmuseum. Ook weer zo’n gebouw met Griekse pilaren en een trap van 79 treden ernaartoe. Die trap is beroemd geworden door de film Rocky. Sylvester Stallone beklom die trap als voorbereiding op bokswedstrijden. Het zei me helemaal niks, maar ik heb deze info van enkele groepsleden gekregen. Boven aan de trap stond een standbeeld van Rocky. Het was bijna een bedevaartsplaats voor fans van de film. Geen hond ging het museum in. Ze hebben het beeld toen verplaatst naar een onooglijk hoekje onderaan de trap. Het is leuk om te zien dat heel veel jonge-en oudelui zonder te stoppen de trap oplopen. Een aantal met bokshandschoenen aan!

Daarna hebben we eerst onze reisleidster Saskia naar de luchthaven JFK gebracht. (Spreek uit als: djee-ef-kee) Zij vloog vanavond naar Las Vegas om morgen weer een nieuwe groep te gaan begeleiden.

Ik vond het heerlijk om weer in New York te zijn. Al die drukte, die gigantisch vele wolkenkrabbers, constant het geloei van sirenes van ambulances en politiewagens. Ik voel me daar net een actrice in een film.

Ik ben nu nog 1 nacht in het hotel waar ik ben begonnen. De andere groepsleden vertrekken morgen naar Nederland. Ik mag nog 4 nachten blijven. Ik verkas naar een Airbnb. Ik kan daar morgen om 14.00 uur terecht. Ik ben heel benieuwd. Ik heb een druk programma voor die laatste paar dagen, maar daar vertel ik in de komende dagen meer over.

Gettysburg en Washington

Tegenwoordig zien we Amerika gewoon als 1 land, maar dat is niet altijd zo geweest. Het is aan Abraham Lincoln te danken dat alle staten bij elkaar zijn gebleven. Helaas heeft dat een enorm aantal doden en gewonden tot gevolg gehad door een bloedige oorlog tussen de Noordelijke en de Zuidelijke staten. Het noorden was het industriële deel en het zuiden het agrarische deel, waar veel katoen- en tabaksplantages waren. Om al dat werk te kunnen verrichten zijn er duizenden slaven uit Afrika naar de zuidelijke staten gedeporteerd. In het noorden ontstond een beweging om de slavernij als inhumaan te bestempelen en die wilde de slavernij afschaffen. Het zuiden was faliekant tegen en 11 staten scheidden zich af van de Unie. Dat was de aanleiding van een burgeroorlog, die vier jaar zou duren. Er zijn heel veel battles geweest, maar de beslissende battle was in Gettysburg in 1863. De confederatie verloor en de zuidelijke staten kwamen weer bij de Unie. Lincoln hield een toespraak waarin hij betoogde dat al die slachtoffers toch niet voor niets zijn geweest. Drie dagen later werd hij in een theater zelf doodgeschoten.

Gettysburg nu is een vredig, schattig stadje met een enorme mooie omgeving. Een beetje glooiend en heel groen. Echt onvoorstelbaar dat zin dit paradijselijke landschap zo’n bloedige slag heeft plaats gevonden. Het hele gebied is nationaal park. Je kunt er doorheen rijden en overal staat met borden aangegeven wat er allemaal is gebeurd. Vooral voor Amerikanen is dit natuurlijk heilige grond.

Onderweg hebben we ook nog een Harley Davidson fabriek bezocht. De meest schitterende motoren kon je daar in de showroom bezichtigen. Je mocht er ook op zitten. Altijd leuk voor een foto natuurlijk.

Toen door naar Washington D.C., de hoofdstad van de VS. Het is een van de weinige hoofdsteden ter wereld, die speciaal is ontworpen om als hoofdstad te dienen. George Washington, de eerste president van de VS had hier opdracht voor gegeven aan een Franse architect. Het moest een stad worden op neutrale grond. De staten Maryland en Virginia hebben beiden grond afgestaan om de stad te bouwen, die dus in geen enkele staat ligt. De mensen die al op dat grondgebied woonden waren op slag statenloos. De architect was gek op de Griekse en Romeinse architectuur, vandaar dat praktisch alle gebouwen ook die uitstraling hebben met heel veel Dorische zuilen, veel marmer en koepels en heeel brede straten, zoals in Parijs.

Het leukste vond ik dat ook al was ik er nooit geweest het toch vertrouwd aandeed door de talloze malen dat je die gebouwen bij ons op de TV langs hebt zien komen: het witte huis, het Capitool, het Pentagon, gebouw van de FBI.

Het is nogal verwarrend dat de stad Washington dus niet in de staat Washington ligt. Die ligt echt heel ergens anders. Om het verschil aan te geven heeft de stad de toevoeging D.C. gekregen. Dat betekent district Columbia. Columbia is de naam van de vredesgodin, waarvan het beeld boven op de koepel van het Capitool staat. Jullie kennen de afbeelding vast wel, omdat talloze films beginnen met dat beeld als ze zijn geproduceerd door Columbia pictures.

We gingen eerst naar het Pentagon. Daar werken 23.000 mensen. Het is een enorm saaie betonnen kolos, waarvan de meeste ruimtes ondergronds zijn gebouwd. Ook hier is op 9/11 een vliegtuig in gevlogen. Er is een klein monument met alle namen erop. Er waren verse bloemen vanwege de herdenking eergisteren. Het gebouw zelf mag je niet fotograferen.

De hele stad staat vol met memorials voor alle oorlogen waar de Amerikanen aan hebben deelgenomen en ook voor een aantal presidenten, zoals Washington, Jefferson, Lincoln. Allemaal van die megalomane kolossen met ontzettend veel standbeelden. Het kan mij niet zo bekoren.

Het was wel leuk om het Witte Huis in het eggie te zien. Hoewel Washington het heeft laten bouwen, is hij de enige president die er nooit heeft gewoond. Hij woonde op een schitterend landgoed 30 kilometer verderop en daar wilde hij blijven wonen. Helaas kon je het Witte Huis niet zo goed zien, omdat ze het hek aan het restaureren waren. De restauratie gaat 3 jaar duren en ze zijn net begonnen!!! Boze tongen beweren dat Trump opdracht heeft gegeven om de restauratie zo lang mogelijk te laten duren, om de tientallen demonstranten, die elke dag bij het hek stonden te weren.

We zijn ook op de begraafplaats Arlington geweest. Daar zijn 400.000 !!! graven van vooral soldaten, die zijn omgekomen in de eerste en de tweede wereldoorlog en in de Koreaoorlog en de Vietnam oorlog. Ook John en Jackie Kennedy en 2 van hun kinderen zijn hier begrijven evenals John’s broers Robert en Edward. Er is ook een graf van de onbekende soldaat. Hier loopt 365 dagen per jaar, dag en nacht en in weer en wind een wacht. Hij loopt 21 stappen, wacht 21 seconden, draait zich om en loopt weer in 21 stappen terug. Dit is zo gedaan omdat de hoogste eer voor een soldaat 21 saluutschoten zijn. In het seizoen is er elk half uur een afwisseling van de wacht. Vanaf oktober elk uur. Het is een sobere, strak geregisseerde ceremonie. Er waren vanmiddag honderden toeschouwers. Iedereen staat en het is doodstil. Heel indrukwekkend. In het graf lagen eerst vier onbekende lichamen. Uit elke oorlog een. Maar de soldaat uit de Vietnam oorlog is uiteindelijk geïdentificeerd en aan de familie teruggegeven. Overal waar je komt is enorm veel beveiliging. Je moet steeds door lichaamsscanners en ook je tas wordt gescand.

Het laatste hoogtepunt van vandaag was het bezoek aan het Capitool. Ik was de enige van de groep die daar naartoe is geweest. Het was zeer de moeite waard om in die immense koepel te staan met gigantische schilderijen van hoogtepunten uit de Amerikaanse geschiedenis. Aan de ene kant van de koepel is de Senaat. Elke staat levert 2 senatoren. Aan de andere kant is het huis van afgevaardigden. Het aantal leden daar is afhankelijk van het aantal inwoners van de staat. Californië heeft de meeste afgevaardigden en Wayoming maar 1. De zaal van de Senaat was dicht, maar ik ben wel in de oude en de nieuwe zaal van de afgevaardigden geweest. De nieuwe heb ik natuurlijk heel vaak op TV gezien. Ik vond het zo bijzonder om daar dan te zijn. De oude was te klein geworden doordat er meer staten bij zijn gekomen. Dat is nu de statuezaal. Elke staat mag 2 standbeelden leveren. Ze mogen zelf kiezen wie, als het maar beelden van wit marmer of brons zijn. De beelden mogen na verloop van tijd omgewisseld worden, als iemand bijvoorbeeld over de houdbaarheidsdatum heen is. Volgende week wordt er door Arkansas een beeld weggehaald om plaats te maken voor Johnny Cash.

Morgen vertrekt een aantal medereizigers naar Los Angeles en Florida om daar verder te reizen. De overgebleven 10 medereisgenoten gaan via Philadelphia terug naar New York

Van Niagara via Lancaster naar Washington

Gisterochtend vertrokken we al om 06.30 uur, om de drukte bij de grens voor te zijn. Dat was gelukt, want we waren de eerste de bus. We wierpen nog een laatste blik op de watervallen en begonnen toen onze tocht richting Lancaster in de staat Pennsylvania. We zouden daar een bezoek brengen aan het gebied van de Amish. Het was een tocht van ruim 600 kilometer door een prachtig groen glooiend landschap met heel veel bossen.

Ik heb al verteld dat we een supermooie bus hebben, gloednieuw en met allemaal leuke snufjes. Er is een WIFI aansluiting en iemand van de groep had een groepsapp aangemaakt, waarop iedereen de leukste foto’s kon plaatsen. Ook kon je een appje sturen naar Saskia, de reisleidster om een verzoekplaatjeaan te vragen. Zij zocht die dan op op I Tunes en dan hoorden we het nummer over de speakers. Heel leuk en gezellig. Om 08.45 uur hoorden we ineens hard klokgelui uit de telefoon van Ryan de chauffeur. Dat duurde en tijdje en toen stopte het. Ryan zei dat dat het tijdstip was van de aanslagen op de Twintowers in New York en op het Pentagon in Washington D.C en nabij Shanksville in Pennsylvania in 2001, want ja het was gisteren nine eleven! Overal zag je onderweg vlaggen halfstok hangen. Er waren overal herdenkingen. Ryan liet een song horen, die speciaal voor 9/11 is geschreven: “Where were you when the world stopped turning?” van Alan Jackson. Een prachtige song.

Als voorbereiding op ons bezoek aan de Amish draaide Saskia de film:”Witness” Een spannende film, die bij de Amish speelt.

Na wat tussenstops waren we rond 18.00 uur in het hotel in Lancaster. Onderweg hadden we al wel wat van die koetsjes van de Amish gezien, maar verder merkte je er eigenlijk niet zo veel van. Ik denk dat dat komt, omdat ik er totaal een verkeerd beeld van had. Ik dacht dat het arme mensen waren, die onder een steen leefden, maar dat bleek niet het geval te zijn. Ze leven in net zulke prachtige huizen met grote landerijen eromheen als de “English”. Zo noemen de Amish alle andere mensen. Aan de huizen kon je dus niet zien of er Amish woonden of niet, maar je kon het zien aan de electriciteitsdraden. Die ontbraken bij de Amish.

De amish is een protestsntse geloofsgemeenschap in Noord Amerika. Het zijn volgelingen van de Zwitser Jakob Ammann, die in 1693 brak met de minder radicale mennonitische hoofdstroom.

Omdat ze in Europa vervolgd werden vertrokken veel families vanaf 1737 naar Noord Amerika en vooral naar de staat Pennsylvania. In 2017 waren er 318.000 amish. Door de traditioneel grote gezinnen groeit het aantal elk jaar hard. Bij de amish is religie onlosmakelijk verbonden met het dagelijks leven. Hun geloof wordt meer geleefd dan besproken. De kern is dat God de enige is die beslist over het lot of een mens uiteindelijk in de hel of in de hemel komt. Een vroom en deugdzaam leven helpt wel, maar is geen garantie! Ze geloven dat de mens ten diepste slecht is! Ze zijn overtuigd dat kennis nutteloos is, omdat God toch alles bepaalt. De kinderen gaan ook maar 8 jaar naar school. Ze krijgen maar een paar vakken: engels (want thuis spreken ze een soort archaïsch duits, rekenen, schrijven en bijbelkennis. Geschiedenis en aardrijkskunde worden niet onderwezen.De groep bepaalt hoe men moet leven. Als individu heb je niks in te brengen.

Men is zoveel mogelijk zelfvoorzienend. Ze hebben agrarische bedrijven, die praktisch helemaal met de hand worden bewerkt. Ze verbouwen maïs, soja, tabak (hoewel ze zelf niet mogen roken) De kleding is zeer eenvoudig. Ze mogen niet zelf autorijden, maar wel bijv. in een taxi zitten. Ze mogen niet fietsen. Voor grotere afstanden gebruiken ze een soort stepjes en anders de karakteristieke koetsjes met een paard ervoor. Buiten het huis staat een hokje, waar de telefoon in hangt. Die mag alleen gebruikt worden in noodgevallen. Je blijft je verbazen als je hier tussen die mensen rondloopt.

Natuurlijk komen er steeds meer mensen, die wat minder streng in de leer zijn.

Vanochtend zijn we naar Washington vertrokken via Gettysburg. Daar heeft een van de bloedigste veldslagen plaatsgevonden in de Burgeroorlog. Ik vertel daar morgen wat meer over.

Eerst lekker slapen in mijn kingsize speelweide!!!!!! Als je hier je hotelkamer binnenkomt staat de TV aan. Op het scherm word je dan met je naam -al dan niet goed gespeld- welkom geheten.

Tot morgen!!!!!!!


Niagara

Gisterochtend zijn we vanuit Boston vertrokken richting de Niagara watervallen. Een lange rit van ruim 700 kilometer. Het verveelde geen minuut. We hebben een gloednieuwe zeer comfortabele bus, die geschikt is voor 58 passagiers, maar we zijn maar met 17 mensen + Saskia de reisleidster. Ryan is de chauffeur. Hij rijdt super goed. Praktisch de hele reis reden we op de highways. Die zijn 6 baans (3 banen voor elke rijrichting) praktisch kaarsrecht, dus dat kachelt lekker door. De richting staat super duidelijk aangegeven. Wat ook zo fijn is is dat de stoplichten aan de overkant van de weg staan. In Nederland en Spanje krijg ik zowat een nekhernia, omdat je zo omhoog moet kijken om te zien of het licht op groen springt. Daar heb je in de VS geen last van. Wel moet je er rekening mee houden dat de afstanden aangegeven staan in miles. Dus als je 80 ziet staan betekent dat even vermenigvuldigen met 1,6. Dus het is steeds verder dan je denkt. Na de staat Massachusetts reden tot de Canadese grens door de staat New York. De hoofdstad is niet New York (wat ik dacht) maar Albany. In de 17de eeuw werd deze staat beheerst door de Nederlanders. Ze waren hier naartoe gekomen voor de handel in pelzen, vooral van otters en bevers. En geloof of het of niet, maar in die tijd heette de hoofdstad Beverwijk!!!!

Onderweg kijk je je ogen uit naar al die enorme vrachtwagens en campers, die langsschuiven. Zo enorm groot! Achter de campers hebben ze vaak nog een auto of zelfs ook nog een boot. Veel mensen wonen permanent in hun camper en gaan net als trekvogels van noord naar zuid, het mooie weer achterna. Ze noemen die mensen hier “snowbirds”

Het landschap is prachtig. Een beetje heuvelachtig onderbroken door weilanden. Daartussen van die schitterende Pippi Langkous huizen, gemaakt van hout met allemaal torentjes, veranda’s, uitbouwtjes en geschilderd is prachtige pasteltinten. Allemaal met schitterende tuinen en bloemen, zoveel bloemen!!!!!!! Ook heel veel hanging baskets met geraniums, surfinia’s, fuchia’s en nog veel meer. De hele reis werden we echt overspoeld door prachtige plantenbakken. Ook heel veel perken met hibiscus in rood, rose, geel en heel veel canna’s vooral in rood en geel. Werkelijk een droom!

Onze eerste stop was in Stockbridge. Een werkelijk beeldschoon dorpje. Het deed heel Engels aan, alleen de veranda’s zijn typisch Amerikaans, die zie je ook veel in de zuidelijke staten van de VS.

Onderweg kregen we af en toe al een glimp te zien van de “indian summer” die over een paar weken gaat beginnen. Sommige bomen waren er al vroeg bij en waren helemaal dieprood gekleurd gekleurd!

Onze volgende stop was bij de Fingerlakes. Als jullie het op Googlemaps opzoeken (wat je nu natuurlijk meteen gaat doen ;-) zul je zien dat het inderdaad net vingers lijken. Er zijn 11 van die lange relatief smalle meren. De naam is gegeven door de Indianen. De Grote Geest heeft zijn handen in de aarde gedrukt om het land voorspoed te brengen! De meren zijn heel erg diep zo ongeveer 185 meter. Dus de Grote Geest heeft goed zijn best gedaan. Het gebied is erg vruchtbaar en uitermate geschikt voor de druiventeelt. Overal reden we langs enorme druivenvelden met prachtige diepblauwe druiventrossen. De oogst zal niet lang op zich laten wachten, denk ik. Wat ook zo leuk is dat je allerlei plaatsnamen tegen komt van Europese steden zoals Amsterdam, Batavia, Genève, Toledo, Syracuse, Liverpool.

Ja en toen eindelijk rond 18.00 uur kwamen we bij de Canadese grens. De Niagara Falls liggen gedeeltelijk in de Vs en in Canada, maar aan de Canadese kant kun je ze het beste zien. Vanuit de bus zagen we al van ver de mist, die ontstaat door het opspattende water. Touringcars hebben een aparte lane waar ze zich moeten opstellen om de grens over te mogen gaan. Er waren vier bussen voor ons en het duurde eindeloos lang. Iedereen moet in de bus blijven totdat er een douanier de bus in komt om te zeggen dat je eruit moet komen met alleen je paspoort. Geen grapjes, wel vriendelijk lachen en braaf antwoord geven op eventuele vragen. Eenmaal uit de bus moesten we een soort hal in, waar hoog boven ons uit 4 douaniers torenden in zwarte pakken met pistolen. Het leek de Sovjet Unie wel!!!! De bus reed naar de andere kant van het gebouw om ons daar weer op te pikken. Die grenzen hebben altijd wat beklemmends vind ik.

En toen waren we dus in de provincie Ontario in Canada. We gingen meteen naar de Skylon toren. Die toren staat aan de rand van de Falls en is 280 meter hoog. Aan de buitenkant zijn 3 liften waarmee je naar het restaurant zoeft met een schitterend uitzicht op de Falls. Daar gingen we eten. Het was nog licht, dus we konden de Falls goed zien, maar het werd pas helemaal compleet, toen we na het eten nog 1 verdieping hoger gingen naar het observatiedek. Daar kon je naar buiten en hoorde je het oorverdovende gekletter van het neervallende water. Onvoorstelbaar indrukwekkend!

De Falls bestaan uit drie watervallen. 2 op Amerikaans grondgebied en de derde in Canada. De derde is ook veruit de grootste en de mooiste. Hij heet de Horsshoefall omdat hij de vorm van een hoefijzer heeft. Hij is 671 meter breed en 90% van al het water stort hier 60 meter naar beneden.

De Amerikaanse waterval heet American Fall en is 253 meter breed. Daarnaast, gescheiden door een eilandje is nog de Bridal Veil Fall, die is maar 17 meter breed. De hoogte is dus niet waar het om gaat bij deze watervallen, maar de gigantische hoeveelheid water, die per minuut naar beneden stort. Je begrijpt dat deze watervallen gretig worden gebruikt om elektriciteit op te wekken.

Toen het donker was werden de watervallen verlicht op zijn Amerikaans. Telkens veranderde de kleur van rood, naar blauw naar groen naar geel. Zo kitscherig, maar ja de meeste mensen vonden het prachtig!

Vanmorgen hebben we een boottocht gemaakt naar de Horsshoefalls. Helemaal geweldig. Eerst ga je met een tandrandbaantje naar het waterniveau. Je krijgt een poncho en je stapt op de boot. Je kunt beneden staan, dan sta je overdekt en droog of boven op het dek, dan word je drijfnat, ondanks de poncho. Je moet je voorstellen dat het water met donderend geraas naar beneden klettert en dan op de rotsen beneden weer omhoog spat. Daardoor vaar je eigenlijk door de regen. Echt fantastisch. We boften, want het was warm, dus we waren binnen de kortste keren weer opgedroogd. De vaartocht duurt ongeveer een half uur. Het is big business, want er komen 15 miljoen toeristen per jaar!!!!! By the way: Niagara betekent in het Indiaans: kletterend water!

Na de boottocht gingen we weer in de bus om een bezoek te brengen aan Toronto, de hoofdstad van Ontario. Het was ongeveer 2 uur rijden. De stad ligt aan het Ontariomeer, het grootste meer van Canada. Het lijkt er wel een beetje op New York. Ook heel veel wolkenkrabbers. In de winter is het hier ijskoud. Daarom hebben ze onder de grond nog een soort stad gebouwd met duizenden winkels. Hotels hebben op de benedenverdieping een uitgang, die direct uitkomt in de shoppingmall. Ook de metrolijnen komen er op uit. Dus je hoeft in de winter helemaal niet buiten te komen, als je wilt winkelen. Er zijn behalve de winkels ook weer twee enorme foodcourts, waar je je een slag in de rondte kunt eten aan voedsel van de over de hele wereld. Samen met Saskia de reisleidster hebben we heerlijk Indiaas gegeten.

Daarna gingen we voor de laatste keer naar de Falls. Nu gingen we naar het uitzichtpunt waarvandaan je het water in razende vaart in de verte ziet aankomen en dan naar beneden ziet storten. Nou daar had ik wel eeuwig willen blijven staan. Zooooo indrukwekkend! En die prachtig ijsblauwe kleur op sommige plekken. En de regenboog in het water. Schitterend!!!!!!!!! Nou jullie merken het wel: ik ben euforisch over deze dag. Het was een droom en dat blijft het om dit te hebben mogen meemaken!!!!!

Morgen vertrekken we al om 06.30 uur naar Lancaster. Een rit van 600 kilometer door de staat Pennsylvania. We gaan daar de Amish bezoeken. Daarover vertel ik een andere keer meer.

Ik ga nu de foto’s oploaden. Maar ja de foto’s van de watervallen slaan natuurlijk nergens op, omdat je dan de belangrijke elementen van beweging en geluid mist. Ik heb wel twee filmpjes gemaakt. Ik proberen of ik die ook in het verslag kan krijgen en anders stuur ik ze per mail of what’s app of via Facebook.