Wat een fantastische dag was het vandaag! (Alweer 1!)

Vandaag stond als eerste het Vrijheidsbeeld op het programma. Ik had ooit gelezen dat je ook in de kroon kon komen en tja dan moet dat bij mij ook gebeuren! Een paar maanden geleden had ik al geprobeerd om een ticket voor de kroon te boeken. Er mag maar een beperkt aantal mensen per dag naar de kroon toe. Wat ik ook probeerde, het lukte me niet om die ticket te bemachtigen. Ik heb het toen aan het reisbureau gevraagd, maar die kregen het ook niet voor elkaar. Ik heb toen naar het kantoor in New York gebeld en uitgelegd dat ik via de website niet kon boeken. Ik kreeg een schatje aan de lijn en met een beetje geslijm (oud vrouwtje, laatste kans van mijn leven, dat soort werk!) en hij zorgde ervoor dat ik de ticket binnen 5 minuten in mijn mailbox had. Hij was wel heel bezorgd, gezien mijn leeftijd, of ik die trappen naar de kroon wel aan kon! Of ik niet kortademig was, of last had van mijn hart. Het waren 350 treden! Toen ik zei dat ik in februari een trap in Sri Lanka had beklommen van 2200! treden, was hij meteen stil. Op mijn ticket stond dat ik om 13.00 uur naar boven mocht.

Ik was om 09.15 uur vanaf mijn airbnb vertrokken. Ik was bijna een uur onderweg met de metro. Ik moest van het noorden van Manhattan helemaal naar het uiterst zuidelijke puntje. De metro’s hier zijn heel oud. Vaak zijn er geen roltrappen bij de in-en uitgangen. De stations worden niet omgeroepen dus je moet goed opletten.

Om bij het Vrijheidsbeeld te komen moet je met een ferry. De vaart duurt ongeveer 15 minuten, maar oh wat stonden er een mensen bij die boot. Echt honderden. Eerst moet je door de security net als op het vliegveld. Dat duurt ook heel lang. Dan wachten op een boot. Ze komen wel heel frequent en er kunnen heel veel mensen op, maar iedereen wil natuurlijk op het bovendek, omdat je daar zo’n mooi uitzicht hebt op het beeld en de skyline van Manhattan. Op Libertyeiland aangekomen moet je bij het beeld weer door de security. Ik denk dat ze na 9/11 extra waakzaam zijn. Wat een talen hoor je op die boot! Echt de hele wereld komt daar.

Het Vrijheidsbeeld is ontworpen door de fransman Bartholdy. Het was een gift van het Franse volk aan het Amerikaanse volk t.g.v. de 100 jarige onafhankelijkheid van de V.S. Het was eigenlijk bedoeld als grote vuurtoren bij het Suezkanaal, maar Egypte had er geen geld voor. Het staat symbool voor de vrijheid en geldt bovendien als een teken van verwelkoming. Het staat er ook zo prachtig in de haven van New York. Het is 46 meter hoog. Het staat op een sokkel. In totaal is het 93 meter hoog. Op de plaquette in haar linkerhand staat “JULY 1V MDCCLXXV1, de datum 4 juli 1776. De datum van de onafhankelijkheid.

Het beeld is gemaakt naar een ander beeld wat in de Jardin du Luxembourg in Parijs staat. De moeder van Bartholdi heeft er model voor gestaan.

De grote variant is voorzien van een enorme staalconstructie ontworpen door Gustave Eiffel(ja, die van de Eiffeltoren) Maar nu moeten jullie niet denken dat dat beeld in zijn geheel naar de VS is verscheept........ het bestond uit 350 stukken verdeeld over 214!!!!! Leuk kadootje dus! De Amerikanen hebben de kratten een paar jaar laten staan, omdat ze er geen geld voor over hadden om het inelkaar te zetten. Ze moesten ook zelf die sokkel nog ontwerpen en metselen. Uiteindelijk is het later in 4 maanden in elkaar gezet. De buitenkant bestaat uit dunne koperen platen, die in houten mallen waren geperst om de goede vorm te krijgen. In het begin zag het beeld er heel anders uit dan nu. Het was echt koperkleurig. Maar ja, dat koper gaat oxyderen en na dertig jaar was het helemaal groen tot op de dag van vandaag.

De kroon bestaat uit zeven punten, symbool voor de continenten en de zeeën. En daar klom ik dus vanmiddag naartoe! Er was een heel smalle wenteltrap omhoog en een andere om weer naar beneden te gaan. Als je last hebt van obesitas kom je gegarandeerd vast te zitten. Het was fascinerend om die enorme stalen constructie van binnen te zien! Je zag duidelijk waar het gezicht was en de enorme neus. Ik begreep toen ik er was waarom er maar zo weinig mensen per dag omhoog kunnen gaan, het is enorm krap. Je kunt elkaar niet passeren. Dus als iemand wat langzamer klimt moet je gewoon wachten. Ik had verwacht dat je die hele kroon door kon lopen, maar dat was niet zo. Alleen het gedeelte boven de ogen was toegankelijk. Vandaar had je een prachtig uitzicht over de haven. Na een fotootje weer naar beneden. Ik vond het een belevenis om dit te hebben gedaan. Voortaan zal ik nooit meer hetzelfde naar het Vrijheidsbeeld kijken.

Daarna weer eindeloos wachten (in de hitte) om op de boot te stappen naar Ellis eiland. Het was ongeveer 10 minuten varen. Hier zijn 12.000000 immigranten eind 19e eeuw begin 20ste aangekomen. Het is genoemd naar Samuel Ellis, de eigenaar. Meteen nadat de mensen op Ellis eiland waren aangekomen moesten ze een medische keuring ondergaan. Het eerste was de 6 seconden check. Getrainde artsen moesten in 6 seconden kunnen zien of de mensen afwijkende uiterlijke kenmerken hadden. Er was bijvoorbeeld een oogziekte, die blindheid tot gevolg kon hebben. De artsen stonden boven aan de trap zodat ze ook meteen konden zien of mensen hartafwijkingen hadden of kortademig waren. Als ze iets verdachts zagen werd er met krijt een letter van de kwaal op de jas geschreven voor nader onderzoek. Met een soort haaknaald duwden ze het ooglid naar beneden om goed te kunnen kijken. Omdat de artsen uniformen aan hadden waren veel mensen en ook vooral kinderen doodsbang, omdat ze nou juist gevlucht waren voor mannen in uniformen. Er hebben zich drama’s afgespeeld als er bijvoorbeeld een uitgemergelde Ierse familie gekeurd moest worden en oma werd bijvoorbeeld afgekeurd en moest helemaal alleen terug naar Ierland. Wat doe ja dan als familie? Een duivels dilemma. Dan waren er ook nog de psychische problemen en de criminelen. Die moesten dan vragen beantwoorden, maar het was daar natuurlijk een babylonische spraakverwarring. Ze hadden wel tolken, maar veel mensen spraken dialect en het was er een enorme herrie, dus de mensen waren ook bang dat ze de vragen niet goed konden verstaan en dan verkeerde antwoorden zouden geven. Al die zalen waar zich dat allemaal heeft afgespeeld zijn nog helemaal in tact. Overal hangen foto’s, er zijn originele geluidsfragmenten, heel veel spullen. Echt zeer emotioneel om te bekijken. Ik heb er nooit zo bij stil gestaan hoe dat toen allemaal is gegaan. Iedereen werd bij binnenkomst geregistreerd. Omdat er natuurlijk veel exotische namen bij waren hebben de ambtenaren er af en toe een potje van gemaakt en namen helemaal verkeerd opgeschreven, maar op dat moment hadden de mensen soms een compleet andere namen. Er was ontzettend veel personeel nodig om alles in goede banen te leiden. De mensen moesten ook eten, de zieken moesten verzorgd worden en noem maar op. Ik vond het een fascinerend bezoek!

Daarna weer eindeloos in de rij voor de boot terug naar Manhattan. Voor mijn gevoel heb ik de hele dag alleen maar gewacht! Helemaal niet waar natuurlijk! Tja en toen had ik ‘s avonds nog een musical geboekt op Broadway. Die begon om 20.00 uur in het Majestic Theater aan de 44nd street. Het was The Phantom of the opera. Ik ben niet zo van de musicals, maar ja als je in New York bent hoort dat er toch wel bij vond ik. Het was niet de moeite om weer helemaal naar mijn airbnb terug te gaan, dus toen moest ik weer wachten. Eerst in een park, toen op Timessquare, want de batterij van mijn telefoon was leeg en daar was een klok! Wat een gekkenhuis was het daar. Zo enorm druk. Dat geraas van dat verkeer, al die honderden mensen, al die enorme flikkerende reclames. Ik werd er gestoord van, maar ja die klok he, ik mocht niet te laat komen. Om 19.00 uur naar het theater gegaan. Stond daar ook weer een rij van hier tot Tokio. Nou ja, ik had mijn ticket uitgeprint bij me, dus ik verbeeldde me dat ik zo door kon lopen! Nou no way! Al die mensen hadden ook al een kaartje, maar het bleek dat de deuren nog niet open waren!!! Waarom iedereen dan al zo vroeg voor de deur stond is me een raadsel.

Het is voor Broadway het grootste theater met 1680 stoelen. Toch heel knus, een beetje oubollig zeg maar. En dat was de voorstelling ook. Net als bij opera vind ik de muziek vaak prachtig, maar die verhalen!!!!!!! Echt vreselijk! Ook aan dit verhaal kon ik geen touw vastknopen. De solisten zongen prachtig, het orkest was subliem en dan heb je die special effects, die nergens op slaan bijv. een enorme kandelaar, die ineens boven je hoofd door de zaal zweeft of een enorme olifant op wieltjes, die ineens het toneel wordt opgeduwd. Nouja, niet aan mij besteed. Ik had wel een prachtige plaats, maar ik vond het het vele geld niet waard $180 :-(

Ik was om 00.30 weer in de 159th street. Toen nog even heerlijke soep gegeten bij een Dominicaans tentje. Nu nog even het verslag naar jullie geschreven en dan mijn supersonisch bed in. Morgen weer een dag met nieuwe belevenissen. Er staat op het programma: naar Mecy, het grootste warenhuis van New York en ‘s avonds een boottocht door de haven met alle lichtjes aan.