Dus daar stond ik dan op Schiphol om 07.15 uur! Het was enorm druk en er stonden lange rijen bij de machines om je instapkaart uit te printen. Eindelijk was ik aan de beurt. Ik deed mijn paspoort in de machine en normaal gesproken krijg je dan je instapkaart. Maar ik las op het scherm dat het bij mij niet kon en dat ik naar een balie moest gaan om handmatig in te checken. Dat vond ik al vreemd. Maar goed, ik ging er maar heen, wat moest ik anders! Ook daar weer een rij van hier naar Tokio. Mijn vlucht ging om 10.00 uur dus ik had gelukkig tijd genoeg! Misschien weet niet iedereen van jullie dat, maar om de VS in te kunnen komen moet je een Esta verklaring hebben. Dat is een soort visum. Ik had die al een paar weken geleden via de mail ontvangen en keurig uitgeprint bij mijn paspoort gedaan. Toen ik bij de balie aan de beurt was lukte het ook de baliemedewerkster niet om mijn instapkaart uit te printen. Wat bleek? Mijn Esta was niet goedgekeurd door de immigratiedienst!!!!!! Ik dacht dat de grond onder mijn voeten wegzonk. Hoe kan dat nou??? Ik heb de goedkeuring notabene uitgeprint bij me. Die medewerkster wist het ook niet en de chef werd erbij gehaald. Die wist het ook niet en die zei dat ik dan maar opnieuw een Estaverklaring moest aanvragen, maar ja de goedkeuring kan 1 tot 72 uur duren!!! Dus ik heb met trillende vingers maar een nieuwe aangevraagd en weer opnieuw betaald!!!!!! Tja en toen begon de race tegen de klok. Zou de goedkeuring wel op tijd binnen komen? De mensen waren erg behulpzaam en aardig en terwijl ze andere passagiers gingen helpen probeerden ze steeds tussendoor of de toestemming al binnen was. Ik had nog 4 minuten, daarna zou de bagage niet meer op de band kunnen en zou ik dus niet kunnen vertrekken. Ik stierf duizend doden, maar de toestemming kwam niet op tijd!!!!!!! Ik dacht dat ik flauwviel van ellende. Wat nu? Ik had geen idee wat ik moest doen. De medewerkster zei dat ik naar het servicecenter moest gaan. Snikkend kwam ik daar aan en daar was weer een schat van een vrouw, die me eerst een glaasje water gaf om een beetje te kalmeren. Tussen het snikken door vertelde ik haar het hele verhaal. Ze zei dat het wel vaker voorkomt en dat niemand weet hoe dat kan. Ze ging in de computer kijken of ze me op een andere vlucht kon zetten. Er was plaats op de rechtstreekse vlucht van 13.30 uur, maar dan moest wel de goedkeuring op tijd binnen zijn. Toen begon het ondraaglijke wachten! Ik moest bij haar in de buurt blijven, want zij kon zien wanneer hij binnen zou komen. Na anderhalf wachten stak ze haar duim naar me op. De goedkeuring was binnen!!!!!!!! Ik ben haar om de hals gevlogen zo blij was ik!!!!!!! Dus gewapend met de nieuwe Esta en mijn paspoort toog ik naar de bakken om mijn koffer af te geven. Dat moet je ook zelf doen. Ook daar was het heel druk en het houdt ontzettend op, omdat veel mensen niet weten hoe het moet. Dus dan moet er weer een medewerkster komen om te helpen. Nou ik weet wel hoe het moet, maar ik kreeg het niet voor elkaar. Dus moest ik ook een medewerkster roepen. Haar lukte het ook niet. Nou weer kijken in de computer: ik had niet betaald voor ruimbagage!!!!!!!! Dus dat moest ik alsnog doen met een enorme boete. Ik weigerde dat, omdat ik wel degelijk had betaald. Ik had het bankafschrift op mijn telefoon staan, dus dat kon ik laten zien. Weer een chef erbij. Ik was toen echt ten einde raad. En de klok die tikte maar door. Ik weet niet wat ze uiteindelijk hebben gedaan, maar op het laatst mocht mijn koffer mee zonder dat ik moest betalen. Alles had zoveel tijd gekost dat ik moest racen om op tijd bij het vliegtuig te zijn. Ik was een van de laatsten, die naar binnen ging. Ik heb eerst een half uur met mijn ogen dicht gezeten om mijn ademhaling weer een beetje onder onder controle te krijgen. Dit was echt complete horror, als je alles in orde hebt en ze beweren het tegendeel. Je voelt je dan zo machteloos!

De vlucht is verder prima verlopen en ik ben uiteindelijk in het hotel beland. Een werkelijk prachtige kamer met zo’n supersonische megagrote kingsize boxspring!

In het programma stond dat we vanochtend kennis zouden maken met de andere groepsleden en de reisleider. Ja, want ik maak deze reis met een groep. Eens kijken hoe dat bevalt. Eigenlijk is het niks voor mij, maar omdat er veel steden op het programma staan leek het me weinig zin hebben om een auto te huren, want daar heb je toch niks aan. Nu word ik voor de deur van de highlights afgezet. Ook wel eens een keertje relaxed. Ik verwachtte dus een berichtje bij de receptie hoe laat ik aanwezig moest zijn. Want vanochtend stond een stadstour op het programma. Bij de receptie wisten ze van niks. Ik ben later nog twee keer teruggegaan om het te vragen, maar er was nog steeds geen bericht. Ik was total loss, dus ik benvroeg gaan slapen. Het is uur 6 uur vroeger dan bij jullie.

Vanochtend om 08.00 uur ging de telefoon. Waar ik bleef, want iedereen zat al in de bus!!!!!!!! Echt niet te geloven. Dus ik snel mijn bed, en naar beneden geraced naar de bus. Ik vroeg me af, waarom ik de enige was, die het niet wist. Er waren 16 andere mensen, maar iedereen had bij verschillende organisaties geboekt en de vertrektijd was bij iedereen anders doorgegeven, maar bij mij helemaal niet dus.

Nou ja, tot zo ver de vervelende dingen.

Ik ben in New York!!!!! Een lang gekoesterde wens is uitgekomen!!! Die bustour is erg handig om in korte tijd een beeld van de stad te krijgen. Hoewel ik er nooit eerder ben geweest doet alles heel vertrouwd aan. De namen, het straatbeeld, de drukte. Dat komt denk ik door alle films die er zijn opgenomen. Het Vrijheidsbeeld, Ellis eiland, waar alle immigranten aankwamen, de Hudsonrivier. Eigenlijk kennen we die dingen allemaal wel. Bij Ground Zero zijn we uitgestapt. Heel emotioneel vond ik het om op de plek van de Twintowers te staan. Die beelden van die vliegtuigen, die zich in die torens boorden staan nog steeds op mijn netvlies en nu sta ik daar! Op die twee plekken hebben ze zeg maar 2 enorm diepe zwarte bassins gemaakt, waar constant water naar beneden stroomt, wat onderin de bassins verdwijnt. Op de rand zijn alle namen gebeiteld van de mensen, die zijn omgekomen. Heel indrukwekkend. Ik kon daar geen fatsoenlijke foto’s van maken.

Na de tour heb ik uren door de stad gelopen. Eerst naar het Grand Central Station. Een prachtig gebouw, waar alle trein en metrolijnen bij elkaar komen. Toen over 5 th Avenue, de duurste straat van NY. Alle bekende merken hebben daar winkels. Nergens zie je prijzen. Er was ook nog een parade aan de gang. Een soort carnavalsoptocht met prachtig uitgedoste mensen. Ervoor reed een wagen met een DJ die werkelijk oorverdovend harde muziek draaide. Toen naar Central Park. Een fantastisch mooi park van 4 kilometer lang. Het is net een Engelse landschapstuin met grote grasvelden, waar het zwart zag van de mensen. Het was vandaag schitterend weer en de mensen waren vrij, dus het was heel druk. De architecten hebben een heel vooruitziende blik gehad, want het Park was eerder aangelegd dan de stad. De stad is er als het ware omheen gebouwd. Een heel mooi gedeelte van het park is Strawberriesfield van die prachtige song van de Beatles. Er is daar ook een mooi mozaïek met in het midden het woord Imagine. Die mooie song van John Lennon. Naast het park is het Dakotagebouw, waar John en Yoko woonden en waar hij voor de deur is doodgeschoten. Op die plek staat nu een bronzen huisje met een brandende lantaarn. Heel indrukwekkend. Toen naar Times Square. Dat vond ik afschuwelijk. Het is helemaal geen plein, maar gewoon een kruising met mega grote reclameborden op alle hoeken, die constant aan het flikkeren zijn. Echt vreselijk. Er lopen net als op Sunsetboulevard in Hollywood allemaal mensen rond die verkleed zijn als filmpersonages, zoals Spiderman, Marilyn Monroe, Batman enzo. Daarmee kun je dan op de foto.

Op mijn wenkbrauwen ben ik net weer in het hotel aangekomen. Ik heb een takeway salade gekocht, die eet ik straks op. Wat is het hier ontzettend duur!! Gisteren had ik alleen een uiensoep en franse frietjes genomen. Was ik $25 kwijt. Wijn kost $13, een pilsje $8, een broodje $13. En toch zitten alle eettentjes vol.

Morgen vertrekken we om 08.00 uur naar Boston. Gelukkig hoef ik nog geen afscheid van deze stad te nemen, want aan het einde van de rondreis heb ik nog een aantal dagen verlengd.