Gisterochtend zijn we vanuit Boston vertrokken richting de Niagara watervallen. Een lange rit van ruim 700 kilometer. Het verveelde geen minuut. We hebben een gloednieuwe zeer comfortabele bus, die geschikt is voor 58 passagiers, maar we zijn maar met 17 mensen + Saskia de reisleidster. Ryan is de chauffeur. Hij rijdt super goed. Praktisch de hele reis reden we op de highways. Die zijn 6 baans (3 banen voor elke rijrichting) praktisch kaarsrecht, dus dat kachelt lekker door. De richting staat super duidelijk aangegeven. Wat ook zo fijn is is dat de stoplichten aan de overkant van de weg staan. In Nederland en Spanje krijg ik zowat een nekhernia, omdat je zo omhoog moet kijken om te zien of het licht op groen springt. Daar heb je in de VS geen last van. Wel moet je er rekening mee houden dat de afstanden aangegeven staan in miles. Dus als je 80 ziet staan betekent dat even vermenigvuldigen met 1,6. Dus het is steeds verder dan je denkt. Na de staat Massachusetts reden tot de Canadese grens door de staat New York. De hoofdstad is niet New York (wat ik dacht) maar Albany. In de 17de eeuw werd deze staat beheerst door de Nederlanders. Ze waren hier naartoe gekomen voor de handel in pelzen, vooral van otters en bevers. En geloof of het of niet, maar in die tijd heette de hoofdstad Beverwijk!!!!

Onderweg kijk je je ogen uit naar al die enorme vrachtwagens en campers, die langsschuiven. Zo enorm groot! Achter de campers hebben ze vaak nog een auto of zelfs ook nog een boot. Veel mensen wonen permanent in hun camper en gaan net als trekvogels van noord naar zuid, het mooie weer achterna. Ze noemen die mensen hier “snowbirds”

Het landschap is prachtig. Een beetje heuvelachtig onderbroken door weilanden. Daartussen van die schitterende Pippi Langkous huizen, gemaakt van hout met allemaal torentjes, veranda’s, uitbouwtjes en geschilderd is prachtige pasteltinten. Allemaal met schitterende tuinen en bloemen, zoveel bloemen!!!!!!! Ook heel veel hanging baskets met geraniums, surfinia’s, fuchia’s en nog veel meer. De hele reis werden we echt overspoeld door prachtige plantenbakken. Ook heel veel perken met hibiscus in rood, rose, geel en heel veel canna’s vooral in rood en geel. Werkelijk een droom!

Onze eerste stop was in Stockbridge. Een werkelijk beeldschoon dorpje. Het deed heel Engels aan, alleen de veranda’s zijn typisch Amerikaans, die zie je ook veel in de zuidelijke staten van de VS.

Onderweg kregen we af en toe al een glimp te zien van de “indian summer” die over een paar weken gaat beginnen. Sommige bomen waren er al vroeg bij en waren helemaal dieprood gekleurd gekleurd!

Onze volgende stop was bij de Fingerlakes. Als jullie het op Googlemaps opzoeken (wat je nu natuurlijk meteen gaat doen ;-) zul je zien dat het inderdaad net vingers lijken. Er zijn 11 van die lange relatief smalle meren. De naam is gegeven door de Indianen. De Grote Geest heeft zijn handen in de aarde gedrukt om het land voorspoed te brengen! De meren zijn heel erg diep zo ongeveer 185 meter. Dus de Grote Geest heeft goed zijn best gedaan. Het gebied is erg vruchtbaar en uitermate geschikt voor de druiventeelt. Overal reden we langs enorme druivenvelden met prachtige diepblauwe druiventrossen. De oogst zal niet lang op zich laten wachten, denk ik. Wat ook zo leuk is dat je allerlei plaatsnamen tegen komt van Europese steden zoals Amsterdam, Batavia, Genève, Toledo, Syracuse, Liverpool.

Ja en toen eindelijk rond 18.00 uur kwamen we bij de Canadese grens. De Niagara Falls liggen gedeeltelijk in de Vs en in Canada, maar aan de Canadese kant kun je ze het beste zien. Vanuit de bus zagen we al van ver de mist, die ontstaat door het opspattende water. Touringcars hebben een aparte lane waar ze zich moeten opstellen om de grens over te mogen gaan. Er waren vier bussen voor ons en het duurde eindeloos lang. Iedereen moet in de bus blijven totdat er een douanier de bus in komt om te zeggen dat je eruit moet komen met alleen je paspoort. Geen grapjes, wel vriendelijk lachen en braaf antwoord geven op eventuele vragen. Eenmaal uit de bus moesten we een soort hal in, waar hoog boven ons uit 4 douaniers torenden in zwarte pakken met pistolen. Het leek de Sovjet Unie wel!!!! De bus reed naar de andere kant van het gebouw om ons daar weer op te pikken. Die grenzen hebben altijd wat beklemmends vind ik.

En toen waren we dus in de provincie Ontario in Canada. We gingen meteen naar de Skylon toren. Die toren staat aan de rand van de Falls en is 280 meter hoog. Aan de buitenkant zijn 3 liften waarmee je naar het restaurant zoeft met een schitterend uitzicht op de Falls. Daar gingen we eten. Het was nog licht, dus we konden de Falls goed zien, maar het werd pas helemaal compleet, toen we na het eten nog 1 verdieping hoger gingen naar het observatiedek. Daar kon je naar buiten en hoorde je het oorverdovende gekletter van het neervallende water. Onvoorstelbaar indrukwekkend!

De Falls bestaan uit drie watervallen. 2 op Amerikaans grondgebied en de derde in Canada. De derde is ook veruit de grootste en de mooiste. Hij heet de Horsshoefall omdat hij de vorm van een hoefijzer heeft. Hij is 671 meter breed en 90% van al het water stort hier 60 meter naar beneden.

De Amerikaanse waterval heet American Fall en is 253 meter breed. Daarnaast, gescheiden door een eilandje is nog de Bridal Veil Fall, die is maar 17 meter breed. De hoogte is dus niet waar het om gaat bij deze watervallen, maar de gigantische hoeveelheid water, die per minuut naar beneden stort. Je begrijpt dat deze watervallen gretig worden gebruikt om elektriciteit op te wekken.

Toen het donker was werden de watervallen verlicht op zijn Amerikaans. Telkens veranderde de kleur van rood, naar blauw naar groen naar geel. Zo kitscherig, maar ja de meeste mensen vonden het prachtig!

Vanmorgen hebben we een boottocht gemaakt naar de Horsshoefalls. Helemaal geweldig. Eerst ga je met een tandrandbaantje naar het waterniveau. Je krijgt een poncho en je stapt op de boot. Je kunt beneden staan, dan sta je overdekt en droog of boven op het dek, dan word je drijfnat, ondanks de poncho. Je moet je voorstellen dat het water met donderend geraas naar beneden klettert en dan op de rotsen beneden weer omhoog spat. Daardoor vaar je eigenlijk door de regen. Echt fantastisch. We boften, want het was warm, dus we waren binnen de kortste keren weer opgedroogd. De vaartocht duurt ongeveer een half uur. Het is big business, want er komen 15 miljoen toeristen per jaar!!!!! By the way: Niagara betekent in het Indiaans: kletterend water!

Na de boottocht gingen we weer in de bus om een bezoek te brengen aan Toronto, de hoofdstad van Ontario. Het was ongeveer 2 uur rijden. De stad ligt aan het Ontariomeer, het grootste meer van Canada. Het lijkt er wel een beetje op New York. Ook heel veel wolkenkrabbers. In de winter is het hier ijskoud. Daarom hebben ze onder de grond nog een soort stad gebouwd met duizenden winkels. Hotels hebben op de benedenverdieping een uitgang, die direct uitkomt in de shoppingmall. Ook de metrolijnen komen er op uit. Dus je hoeft in de winter helemaal niet buiten te komen, als je wilt winkelen. Er zijn behalve de winkels ook weer twee enorme foodcourts, waar je je een slag in de rondte kunt eten aan voedsel van de over de hele wereld. Samen met Saskia de reisleidster hebben we heerlijk Indiaas gegeten.

Daarna gingen we voor de laatste keer naar de Falls. Nu gingen we naar het uitzichtpunt waarvandaan je het water in razende vaart in de verte ziet aankomen en dan naar beneden ziet storten. Nou daar had ik wel eeuwig willen blijven staan. Zooooo indrukwekkend! En die prachtig ijsblauwe kleur op sommige plekken. En de regenboog in het water. Schitterend!!!!!!!!! Nou jullie merken het wel: ik ben euforisch over deze dag. Het was een droom en dat blijft het om dit te hebben mogen meemaken!!!!!

Morgen vertrekken we al om 06.30 uur naar Lancaster. Een rit van 600 kilometer door de staat Pennsylvania. We gaan daar de Amish bezoeken. Daarover vertel ik een andere keer meer.

Ik ga nu de foto’s oploaden. Maar ja de foto’s van de watervallen slaan natuurlijk nergens op, omdat je dan de belangrijke elementen van beweging en geluid mist. Ik heb wel twee filmpjes gemaakt. Ik proberen of ik die ook in het verslag kan krijgen en anders stuur ik ze per mail of what’s app of via Facebook.